Artykuły
Wszystkie artykuły
Ostatnia aktualizacja 24.07.2011
Nasze emblematy i dystynkcje
Gdy po pierwszym okresie (kiedyś nie było 2 semestrów lecz 4 okresy) nauki w Technikum czy Zasadniczej Szkole Żeglugi Śródlądowej nastąpił ?pierwszy odsiew? a więc ci, którzy pozostali rokowali nadzieję na wytrwanie w nauce niecodziennego fachu - otrzymaliśmy mundury.
Franciszek Wietchy - "Słoń to był ktoś..."
"Słoń" - czyli pan Franciszek Wietchy - wzbudzał w nas uczucia od panicznego leku po bezgraniczny podziw. Ewolucja tych emocji postępowała zgodnie z przejściem z klasy do klasy, bo najbardziej się go baliśmy w pierwszej a najbardziej uwielbiali w piątej.
Marian Rynkiewicz - "Po co mi szafa..."
Pamiętam z jaką niekłamaną sympatią wspominała Marianów profesor Helena "Dziwa" Węgrzyńska.... Piszę "Marianów", bo zbliżone losy łączyły z Marianem Rynkiewiczem Mariana Szwarca - także absolwenta i także później wykładowcę w Szkole. Obaj byli w jej oczach "primi inter pares".
Historia TŻŚ - 1974
Model szkoły, jej organizacja, wyposażenie pracowni i warsztatów oraz statki szkolne interesowały przedstawicieli wielu krajów - NRF, Francji, NRD. Po zwiedzeniu szkoły .wyrażali się oni z dużym uznaniem o stworzonych tu warunkach. Interesowały ich wzory, na których oparto metody szkolenia polskich załóg pływających. Największym zaskoczeniem dla tych gości było stwierdzenie faktu, że metody szkolenia, organizacja i wyposażenie zespołu opisanych szkół są naszym własnym dziełem.
Historia TŻŚ - 1954r
Niebieski tramwaj wrocławski dudni na długim moście spinającym brzegi Odry, która kilkoma równoległymi korytami opasuje miasto błękitno - zieloną wstęgą. Na jednym z ostatnich przystanków - wysiadamy. Po prawej - obszerne tereny stoczni, po lewej - duży samotny budynek otoczony wysokimi drzewami. Na maszcie przed gmachem powiewa bandera. Napis na tablicy obok drzwi oznajmia: Technikum Żeglugi Śródlądowej. Szerokie schody, obszerne widne korytarze - oto pierwsze wrażenie. Przy stoliku - uczeń służbowy. W marynarskim mundurze, z biało - czerwoną opaską na rękawie.
Ruda Biedaczka
Pośród leśnych ostępów, gdzie tu i tam połyskuje toń Stawów Milickich, znajduje się skromna "aglomeracja", Wieś Ruda Żmigrodzka, powstała z połączenia trzech organizmów: Wsi Ruda, której nazwa pochodzi od występującej w okolicy rudy darniowej służącej niegdyś jako surowiec do wytopu w dymarkach żelaza - z dwoma przysiółkami: Kolonii oraz Biadaczki. Biadaczka kojarzy się natychmiast z biedaczką tak też Irmina i Zygmunt Szewczykowie, nasi gospodarze, nazwali swoje wiejskie siedlisko: Ruda Biedaczka.